Je best doen

Het pad van heling gaat via liefde en daar hoef je niet je best voor te doen, alleen maar aandachtig aanwezig te zijn.

Wie doet het niet: z’n best?

Is dat ook niet iets wat moet? Want ja, je moet wel je best doen, anders wordt het niet wat. En wat zullen anderen wel niet denken? Je moet wel een beetje een goede indruk maken.

Zelf ben ik daar ook best gedreven in. Niet meer zoals vroeger gelukkig, want dat was behoorlijk destructief. Met therapie werd uiteindelijk de spiegel voorgehouden dat dat toch wel mijn go-to was. Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd naar mijn eigen lichaam te luisteren, voelt iets wel echt goed in het moment of een dag later? Wat zeg ik en waarom, wat doet dat met mijzelf en de ander en hoe voelt dat? Ik ben dus niet van de hordes mensen, of van het stadsleven, ondanks dat ik toch jaren, met plezier, in Rotterdam heb gewoond. Zelfs een jaar in London. Mijn lijf verhard als ik te lang in dat soort plekken ben. Te veel input voor mij. Met vorderend inzicht heb ik zo heel veel van mijn lichaam mogen leren (na eerst 20x tegen dezelfde steen aan te stoten). En nog steeds leer ik veel en doe ik nog steeds m’n best.

Hou het simpel.

Vanuit de ayurveda in mijn yogatraining zit ik nu in de voorbereiding op een digestive reset (daarover in een ander verhaal meer). Een week voorbereiding, 2 weken eenvoudig/monodieet, 1 week terug naar ‘normaal’. Om zo mijn lichaam rust te geven in dat wat het moet verteren. Dus wel goed voedzaam en op vaste tijden eten, maar niet snacken. Daarbij is in ayurveda de ochtend routine (dinacharya) belangrijk, dus die krijgt ook meer aandacht.

In de gesprekken ervoor was er een hele waslijst aan dingen die we konden toevoegen aan de ochtend routine, en ‘slechte’ gewoontes die we weg kunnen laten. Mijn best-doen stemmetje werd al helemaal enthousiast. Zoveel slechte gewoontes heb ik niet meer door mijn nieraandoening, maar er kan altijd nog van alles anders. Na de eerste bespreking was de take-away vooral: 1 ding erbij en 1 ding eraf, hou het eenvoudig, het sleutelwoord in mijn training (en eigenlijk het leven…). Dat gaf een enorme rust. Omdat ik het zo graag goed wil doen had mijn lichaam ongemerkt spanning opgebouwd, over iets waarvan de intentie juist rust en heling is.

Het pad van heling bestaat uit liefde en compassie.

Vanochtend tijdens mijn ochtendroutine zat ik ook met mediatie mijn best te doen. Heel subtiel was het en toen ik het doorhad, het herkende en erom kon lachen verdween het, voor een poosje. Het bracht me weer de realisatie dat het pad van heling toch echt bestaat uit liefde. Liefde voor dat wat ik doe of niet doe. Compassie voor mezelf en anderen, wat ze doen, hoe ze het doen en de meningen daarover. Een zachtheid naar dat wat niet optimaal werkt, want dat is de enige manier waarop ik vanuit ontspanning meer balans kan creëren. Zowel in de manier waarop ik fysiek beweeg, als hoe ik mijn gedachte ervaar en hoe ik mij voel.